ಪ್ರಸಾದ ಸ್ಥಲ

ಪ್ರಸಾದಿಯೆಂತೆಂಬೆನಯ್ಯಾ? ಆಧಿವ್ಯಾಧಿ ನಷ್ಟವಾಗದನ್ನಕ್ಕ.

..... ...... ....... .......
ಪ್ರಸಾದಿಯೆಂತೆಂಬೆನಯ್ಯಾ? ಆಧಿವ್ಯಾಧಿ ನಷ್ಟವಾಗದನ್ನಕ್ಕ.^[1]
..... ...... ....... .......
..... ...... ....... .......
ಕೂಡಲಸಂಗಮದೇವಾ. --ಗುರು ಬಸವಣ್ಣನವರ ವಚನ

ಷಟಸ್ಥಲಗಳಲ್ಲಿ ಮೂರನೇಯದು ಪ್ರಸಾದ ಸ್ಥಲ (ಪ್ರಸಾದಿ ಸ್ಥಲ). ನಿಷ್ಠೆಯನ್ನು ಮೈಗೂಡಿಸಿಕೊಂಡು ಪ್ರಸಾದಿಸ್ಥಲದಲ್ಲಿ ನಿಂದ ಸಾಧಕನು ಅಧಿವ್ಯಾಧಿ ಅಂದರೆ ಮಾನಸಿಕ ಮತ್ತು ದೈಹಿಕ ರೋಗಗಳಿಂದ ಮುಕ್ತನಾಗಿರಬೇಕು. ಮನೋವಿಕಾರವನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳದೆ ಮನದಲ್ಲಿ ಲಿಂಗನೆಲೆಗೊಳ್ಳದು, ದೇಹವಿಕಾರವಿದ್ದರೆ ಪ್ರಸಾದ ಕಾಯವಾಗದು. ಒಂದರ್ಥದಲ್ಲಿ ಪ್ರಸಾದಿಯು ನಿಷ್ಕಾಮಕರ್ಮಿಯಾಗಿರುವನು. ಸತತ ಕಾಯಕಜೀವಿಯಾಗಿದ್ದರೂ ಅದಕ್ಕೆ ಅತೀತವಾಗಿರುವ ನಿರ್ಲಿಪ್ತತೆಯನ್ನು ರೂಢಿಸಿಕೊಂಡಿರುವನು. ಅಧಿವ್ಯಾಧಿಗಳಿಂದ ಮುಕ್ತನಾಗದಿದ್ದರೆ ನಿರ್ಲಿಪ್ತತೆ ಸಾಧ್ಯವಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಲಿಂಗತತ್ವದಲ್ಲಿ ತನ್ನನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಅರ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಸಾಧಕನಿಂದಾಗದು. ಆದ್ದರಿಂದ ಪ್ರಸಾದಿಯು ದೈಹಿಕವಾಗಿ ಮತ್ತು ಮಾನಸಿಕವಾಗಿ ಸಬಲನಾಗಬೇಕಾಗಿರುವುದು ಅತ್ಯವಶ್ಯ.

ಲಿಂಗ ಪ್ರಸಾದವ ಲಿಂಗ ನೆನಹಿನಿಂದ ಭೋಗಿಸುವದು, ^[2]
ಅನರ್ಪಿತವ ಬಿಡುವುದೀಗ ಪ್ರಸಾದಿ ಸ್ಥಲ ನೋಡಾ;
ಅಪ್ರಮಾಣ ಕೂಡಲಸಂಗಮದೇವ. --ಬಾಲಸಂಗಯ್ಯನ ವಚನ

ಪ್ರಸಾದಿಸ್ಥಲದ ಸಾಧಕನು ಕೆಲವು ಸಿದ್ಧಾಂತಗಳನ್ನು ತಿಳಿದಿರಬೇಕು ಹಾಗೂ ಅವುಗಳಿಗೆ ತಕ್ಕಂತೆ ನಡೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಮೊದಲನೆಯದಾಗಿ, ಪ್ರಸಾದದ ನಿಜವಾದ ಅರ್ಥ, ಅದರಿಂದಾಗುವ ಪ್ರಯೋಜನಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಅವನಿಗೆ ಖಚಿತ ಅರಿವು ಇರಬೇಕು. ಗುರು, ಲಿಂಗ, ಜಂಗಮಕ್ಕರ್ಪಿಸುವ ವಸ್ತುಗಳಿಗೆ ಅರ್ಪಿತ ಅಥವಾ ಪದಾರ್ಥ ಅಥವಾ ದ್ರವ್ಯ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಹೀಗೆ ಅರ್ಪಿಸಿದನಂತರ ಆ ವಸ್ತುಗಳು ಪ್ರಸಾದವಾಗುತ್ತವೆ. ಆ ಪ್ರಸಾದ ಸೇವನೆಯಿಂದ ಸಾಧಕನ ಅಂತಃಕರಣ ನಿರ್ಮಲ (ಶುದ್ಧವಾಗುತ್ತದೆ; ದೇಹವು (ಭೂತ ಕಾಯವು) ಪ್ರಸಾದಕಾಯವಾಗುತ್ತದೆ. ಲಿಂಗಕ್ಕೆ ಅರ್ಪಿಸುವ ಮುನ್ನ ಪದಾರ್ಥ ಅಶುದ್ಧ, ಅರ್ಪಿಸಿದನಂತರ ಅದು ಪ್ರಸಾದವಾಗುತ್ತದೆ. ಅದೇ ರೀತಿ ಪ್ರಸಾದವನ್ನು ಸೇವಿಸುವ ಮುನ್ನ ಸಾಧಕ ಅಶುದ್ಧ; ತಾನು ಸಾಧಾರಣ ಆಹಾರವನ್ನು ಸೇವಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ, ಶಿವ ಕೊಟ್ಟ ಪ್ರಸಾದವನ್ನು ಸೇವಿಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆ, ಎಂದು ತಿಳಿದು ಸೇವಿಸಿದರೆ, ಅವನು ಶುದ್ಧನಾಗುತ್ತಾನೆ. ಹೀಗೆ ದಿನೇ ದಿನೇ ಶುದ್ಧನಾಗುವವನು ಲಿಂಗಾಂಗಸಾಮರಸ್ಯಕ್ಕೆ ಅರ್ಹನಾಗುತ್ತಾನೆ.

ಶರಣರ ಪ್ರಕಾರ, ನಮ್ಮ ದೇಹೇಂದ್ರಿಯಗಳನ್ನೂ ಜಗತ್ತಿನ ನಾನಾ ರೀತಿಯ ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ಪರಶಿವನೇ ಸೃಷ್ಟಿಸಿರುವುದರಿಂದ, ಅವೆಲ್ಲವನ್ನೂ ನಾವು ಪ್ರಸಾದವೆಂದೇ ಪರಿಗಣಿಸಬೇಕು.

ಇಳೆ ನಿಮ್ಮ ದಾನ, ಬೆಳೆ ನಿಮ್ಮ ದಾನ.
ಸುಳಿದು ಬೀಸುವ ವಾಯು ನಿಮ್ಮ ದಾನ.
ನಿಮ್ಮ ದಾನವನುಂಡು ಅನ್ಯರ ಹೊಗಳುವ
ಕುನ್ನಿಗಳನೇನೆಂಬೆ, ರಾಮನಾಥ. (೭: ೭೩೪)

ಕಾಯ ನಿಮ್ಮ ದಾನ; ಜೀವ ನಿಮ್ಮ ದಾನ
ಕಾಯ ಜೀವ ಉಳ್ಳಲ್ಲಿಯೇ ನಿಮ್ಮ ಪೂಜಿಸದೆ
ನಾಯಿಗಳನೇನೆಂಬೆ ಹೇಳ? ರಾಮನಾಥ (೭: ೭೭೬)

ಎತ್ತು ನಿಮ್ಮ ದಾನ, ಬಿತ್ತು ನಿಮ್ಮ ದಾನ;
ಸುತ್ತಿ ಹರಿವ ಸಾಗರವೆಲ್ಲ ನಿಮ್ಮ ದಾನ.
ನಿಮ್ಮ ದಾನವನುಂಡು ಅನ್ಯರ ಹೊಗಳುವ
ಕುನ್ನಿಗಳನೇನೆಂಬೆ ಹೇಳ? ರಾಮನಾಥ. (೭: ೭೪೮)

ಹೀಗೆ ಶಿವಪ್ರಸಾದವಲ್ಲದ ವಸ್ತು ಎಲ್ಲಿಯೂ ಇಲ್ಲ. ನಮ್ಮನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಿ ನಮ್ಮ ಉಪಭೋಗಕ್ಕಾಗಿ ಇಡೀ ವಿಶ್ವವನ್ನೇ ನಮ್ಮೆದುರಿಗಿಟ್ಟಿರುವ ಪರಶಿವನಿಗೆ ಕೃತಜ್ಞತೆ ತೋರಿಸುವುದು ನಮ್ಮ ಕರ್ತವ್ಯ. ಇಲ್ಲಿ ಕೃತಜ್ಞತೆಯೆಂದರೆ ಅವಧಾನ ಭಕ್ತಿ. ಅವಧಾನ ಭಕ್ತಿಯೆಂದರೆ ಬಹಳ ಎಚ್ಚರಿಕೆಯಿಂದ (ಅವಧಾನದಿಂದ) ತೋರಿಸಬೇಕಾದ ಭಕ್ತಿ, ಪ್ರತಿಕ್ಷಣದಲ್ಲೂ ಎಚ್ಚರಿಕೆಯಿಂದಿದ್ದು, ಮೊದಲು ಶಿವನಿಗರ್ಪಿಸಿದನಂತರವೇ ನಾವು ಯಾವ ವಸ್ತುವನ್ನಾದರೂ ಭೋಗಿಸಬೇಕು. ಪ್ರಸಾದವಲ್ಲದ ವಸ್ತುವನ್ನು ಭೋಗಿಸುವುದೂ ಒಂದೇ, ಶಿವನಿಗೆ ಕೃತಜ್ಞಪೂರ್ವಕ ಭಕ್ತಿ ತೋರಿಸ ದಿರುವುದೂ ಒಂದೇ. ಅಂಥ ಪ್ರಸಾದವಲ್ಲದ ವಸ್ತುವನ್ನು ಸೇವಿಸುವುದು ಶರಣರ ಪ್ರಕಾರ ವಿಷಸೇವನೆಗೆ ಸಮ.

ಅಧರ ತಾಗುವ ರುಚಿಯನು, ಉದರ ತಾಗುವ ಸುಖವನು,
ಲಿಂಗಾರ್ಪಿತವ ಮಾಡದಿದ್ದರೆ ಕೃತಕಿಲ್ಬಿಷ ನೋಡಾ.
ಶ್ರೋತ್ರ ನೇತ್ರ ಭುಂಜನೆಯ ಮಾಡಲಾಗದು.
ತಟ್ಟಿತು ಮುಟ್ಟಿತು ಲಿಂಗಾರ್ಪಿತವೆಂದರೆ,
ಅವನಂದೆ ವ್ರತಗೇಡಿ ಕೂಡಲಚೆನ್ನಸಂಗಮದೇವಾ. (೩: ೨೩೬)

ಲಿಂಗಕ್ಕರ್ಪಿಸುವುದು ಹೇಗೆ ಪ್ರಸಾದವೋ ಹಾಗೆ ಗುರು ಅಥವಾ ಜಂಗಮಕ್ಕರ್ಪಿಸುವುದೂ ಪ್ರಸಾದವೇ. ಆದರೆ ಗುರು ಅಥವಾ ಜಂಗಮ ತನಗೆ ಅರ್ಪಿಸಿದ ಪದಾರ್ಥಗಳಲ್ಲಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಭಾಗವನ್ನು ಸೇವಿಸಿ ಉಳಿದುದನ್ನು ಭಕ್ತರಿಗೆ ಹಿಂದಿರುಗಿಸುತ್ತಾನೆ. ಹೀಗೆ ಹಿಂದಿರುಗಿಸಿದ ಪ್ರಸಾದವು ಲಿಂಗಪ್ರಸಾದದಂತೆ ಪವಿತ್ರವೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸಬೇಕೇ ಹೊರತು ಎಂಜಲೆಂದಲ್ಲ.

ನಮಗೊಬ್ಬರೆಂಜಲು ಸೇರದೆಂದು,
ಶುಚಿತನದಲ್ಲಿ ಬದುಕುತ್ತೆದೇನೆ
ಎಂದುಯೆಂಬ ಬರಿಯ ಮಾತಿನ ರಂಜಕರು
ನೀವು ಕೇಳಿರೋ ಅಣ್ಣಗಳಿರಾ:
ನೀವು ತಂದು ಕುಡಿವ ನೀರು ಜಲಚರದೆಂಜಲು,
ಮೃಗಪಶುಪಕ್ಷಿಯ ಎಂಜಲು.
ಭಾವಿಗೆ ಹೋಗಿ ಕೈಕಾಲು ತೊಳೆದು
ಬಾಯಿ ಮುಕ್ಕುಳಿಸುವಲ್ಲಿ ಮಾನವರೆಂಜಲು.
ಇಂತೀ ಹಲವೆಂಜಲ ಬೆರಸಿದ ಆ ಎಂಜಲ ತಿಂದು ಬೆಳೆದು, ಬೆಳೆಸಿದ
ಆ ಎಂಜಲಿಂದ ಬೆಳೆವ ಪದಾರ್ಥಂಗಳು, ಆ ಎಂಜಲಿಂದಾದ ಪಾಕವನು,
ನಲಿನಲಿದುಂಡು ಕುಡಿವಲ್ಲಿ ಎಂಜಲು ಹಿಂಗಿದ ಠಾವ ತೋರಿರಣ್ಣಾ!
ಇದ ಬಲ್ಲ ಭಕ್ತರು ಸರ್ವಪದಾರ್ಥಂಗಳನು
ಶಿವಮಂತ್ರದಲೆ ಹಸ್ತಸ್ಪರ್ಶನವ ಮಾಡಿ, ವಿಭೂತಿಯಿಂದ ಶುದ್ಧಮಾಡಿ,
ಲಿಂಗಕ್ಕೆ ಕೊಟ್ಟು ಕೊಂಬಲ್ಲಿ ಗುರುಪ್ರಸಾದವಾಯಿತ್ತು.
ಇಂತೀ ಶುದ್ಧ ಸಿದ್ಧ ಪ್ರಸಿದ್ಧ ಪ್ರಸಾದವ ಕೊಂಬಲ್ಲಿ
ಸರ್ವ ಎಂಜಲ ಹೊಲೆಯವ ನೀಗಿದ.
ಇದನರಿಯದಿರ್ದಡೆ ಮಿಕ್ಕಿನವರೆಲ್ಲರು
ಹಲವರೆಂಜಲ ಹೊಲೆಯೊಳಗೆ ಮುಳುಗಿ
ಉಂಡರೆಂದಾತ ನಮ್ಮ ಅಂಬಿಗರ ಚೌಡಯ್ಯ. (೬: ೧೬೯)

ಪ್ರಸಾದ ಸ್ವೀಕಾರದ ಹಿಂದೆ ಯಾವ ಸ್ವಾರ್ಥವೂ ಇರಕೂಡದು. ಹಸಿವು ತೃಷೆಗಳನ್ನು ತೀರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಸಲುವಾಗಿ, ಅಥವಾ ನಾಲಗೆಯ ಚಪಲ ತೀರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕಾಗಿ ಪ್ರಸಾದ ಸ್ವೀಕರಿಸುವುದು ತರವಲ್ಲ.

ಹಸಿವಾಯಿತ್ತೆಂದು ಅರ್ಪಿತವ ಮಾಡುವರಯ್ಯಾ
ತೃಷೆಯಾಯಿತ್ತೆಂದು ಮಜ್ಜನಕ್ಕೆರೆವರಯ್ಯಾ;
ಹಸಿವು ತೃಷೆ ವಿಷಯಕ್ಕೆ ಬಳಲುವರಯ್ಯಾ
ಹಸಿವಾಯಿತ್ತೆಂದು ಅರ್ಪಿತವ ಮಾಡಲಿಲ್ಲ,
ತೃಷೆಯಾಯಿತ್ತೆಂದು ಮಜ್ಜನಕ್ಕೆರೆಯಲಿಲ್ಲ,
ಇದು ಕಾರಣ ಕೂಡಲಸಂಗಮದೇವರ ಪೂಜಿಸಿ,
ಪ್ರಸಾದವ ಹಡೆವರೊಬ್ಬರೂ ಇಲ್ಲ. (೧: ೭೬೭)

ನಿಜವಾದ ಪೂಜೆಯೆಂದರೆ ನಾವು ಪರಶಿವನಿಂದ ಏನನ್ನೂ ಬೇಡದೆ ಮಾಡುವ ಪೂಜೆ. ನಿಸ್ವಾರ್ಥ ಬುದ್ಧಿಯಿಂದ ಅರ್ಪಿಸುವುದು, ಅರ್ಪಿಸಲು ಸಿದ್ಧವಿರುವುದೇ ನಿಜವಾದ ಕ್ರಿಯೆ (ಪೂಜೆ), ನಿಸ್ವಾರ್ಥ ಪೂಜೆ, ಅರ್ಪಣೆಯಿಂದ ಮಾತ್ರ ನಾವು ಶುದ್ಧರಾಗಬಹುದು.

ತನುವ ಬೇಡಿದಡೀವೆ, ಮನವ ಬೇಡಿದಡೀವೆ,
ಧನವ ಬೇಡಿದಡೀವೆ; ಬೇಡು, ಬೇಡಲೆ ಹಂದೆ.
ಕಣ್ಣ ಬೇಡಿದಡೀವೆ, ತಲೆಯ ಬೇಡಿದಡೀವೆ,
ಕೂಡಲಸಂಗಮದೇವಾ, ನಿಮಗಿತ್ತು ಶುದ್ಧನಾಗಿಪ್ಪೆ,
ನಿಮ್ಮ ಪುರಾತನರ ಮನೆಯಲ್ಲಿ. (೧: ೭೦೮)

ಸಾಲೋಕ್ಯ ಸಾಮೀಪ್ಯ ಸಾರೂಪ್ಯ ಸಾಯುಜ್ಯ
ಪದಂಗಳ ಬಯಸಿ ಅರ್ಚಿಸಿದಡೆ ಲಿಂಗಸಂಗವಿಲ್ಲ,
ಅಂಗಾಭ್ಯಂತರದ ಸಂಗವಿಲ್ಲ.
ತಾನು ಹಂಗು ಹರಿದು ಅರ್ಚಿಸುವ ಸಂಗಿಗಳಿಗೆ, ಲಿಂಗ ಸಂಗವಕ್ಕು.
ಮಂಗಳಾಂಗನೆ ನಿನ್ನ ಹಂಗಿಲ್ಲದಿರ್ದವರ ಸಂಗ ನಿನ್ನಯ ರೂಪು ಯೋಗಿನಾಥಾ

ವಾಸ್ತವವಾಗಿ, ನಿಜವಾದ ಭಕ್ತ ತನ್ನ ಕ್ರಿಯೆಗೆ ಪ್ರತಿಯಾಗಿ ಶಿವನಿಂದ ಏನನ್ನೂ ನಿರೀಕ್ಷಿಸದೆ, ತಾನು ಏನೇ ಮಾಡಿದರೂ ಆ ಕ್ರಿಯೆ ತನಗಾಗಿ ಅಲ್ಲ, ಲಿಂಗಕ್ಕಾಗಿ ಮಾತ್ರ ಎಂದು ಅವನು ನಿರ್ಧರಿಸುತ್ತಾನೆ.

ಮಜ್ಜನಕ್ಕೆರೆದು ಫಲವ ಬೇಡುವರಯ್ಯಾ,
ತಮಗೆಲ್ಲಿಯದೊ ಆ ಫಲವು ಸಿತಾಳಕ್ಕಲ್ಲದೆ?
ಪತ್ರೆ ಪುಪ್ಪದಲ್ಲಿ ಪೂಜಿಸಿ ಫಲವ ಬೇಡುವರಯ್ಯಾ,
ತಮಗೆಲ್ಲಿಯದೋ ಆ ಫಲವು ಗಿಡುಗಳಿಗಲ್ಲದೆ?
ಸೈದಾನವ(ಸುಯಿಧಾನವ)ನರ್ಪಿಸಿ ಫಲವ ಬೇಡುವರಯ್ಯಾ;
ತಮಗೆಲ್ಲಿಯದೊ ಆ ಫಲವು ಹದಿನೆಂಟು ಧಾನ್ಯಕ್ಕಲ್ಲದೆ?
ಲಿಂಗದೊಡನೆಯ ಲಿಂಗಕ್ಕೆ ಕೊಟ್ಟು,
ಫಲವ ಬೇಡುವ ಸರ್ವ ಅನ್ಯಾಯಿಗಳನೇನೆಂಬೆ ಗುಹೇಶ್ವರಾ! (೨: ೧೧೯)

ಹೀಗೆ ಸಾಧಕನು ಲಿಂಗಕ್ಕಾಗಿ ಅಥವಾ ಸರ್ವಭೂತ ಹಿತಕ್ಕಾಗಿ ತನ್ನ ಎಲ್ಲ ಕ್ರಿಯೆಗಳನ್ನು ಮಾಡಿದರೂ, ಅವನಲ್ಲಿ ನಾನು ಇದನ್ನು ಮಾಡಿದೆ ಎಂಬ ಅಹಂಕಾರ ಇರಬಾರದು. ಹಾಗೇನಾದರೂ ಅವನಿಗೆ ಅನಿಸಿದರೆ, ಅವನು ಯಾವುದೋ ಲಾಭದಾಸೆಯಿಂದ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾನೆ ಎಂದರ್ಥವಾಗುತ್ತದೆ. ಆಗ ಅವನು ಖಂಡಿತ ಪ್ರಸಾದಿಯಲ್ಲ.

ಮಾಡಿದೆನೆಂಬುದು ಮನದಲ್ಲಿ ಹೊಳೆದಡೆ,
ಏಡಿಸಿ ಕಾಡಿತ್ತು ಶಿವನ ಡಂಗುರ,
ಮಾಡಿದೆನೆನ್ನದಿರಾ ಲಿಂಗಕ್ಕೆ ಮಾಡಿದೆನೆನ್ನದಿರಾ ಜಂಗಮಕ್ಕೆ,
ಮಾಡಿದೆನೆಂಬುದು ಮನದಲ್ಲಿಲ್ಲದಿದ್ದಡೆ,
ಬೇಡಿದ್ದನೀವ ಕೂಡಲಸಂಗಮದೇವ. (೧: ೨೩೪)

ಪ್ರಸಾದವೆಂದರೆ ಶಿವನು ನಮಗೆ ಕೊಟ್ಟಿರುವುದು. ಅವನು ಕೊಟ್ಟಿರುವುದು ಶುದ್ಧವಾಗೇ ಇರುತ್ತದೆ. ಅದನ್ನು ನಾವು ಸೇವಿಸಿದರೆ ನಾವೂ ಶುದ್ಧರಾಗುತ್ತೇವೆ ಎಂಬ ಭಾವನೆಯಿಂದಲೇ ನಾವು ಪ್ರಸಾದ ಸ್ವೀಕರಿಸಬೇಕು. ಇದು ಸಾಧಕನಿಗೆ ಗೊತ್ತಿರಬೇಕು. ಈ ಅರ್ಥವನ್ನು ಗ್ರಹಿಸದೆ ಪ್ರಸಾದ ಸ್ವೀಕರಿಸಿದವರೆಲ್ಲ ಶುದ್ಧವಾಗುವುದಾಗಿದ್ದರೆ, ಇವತ್ತು ಯಾರೂ ಬಂಧಕ್ಕೊಳಗಾದವರು ಸಿಕ್ಕುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.

ಒಕ್ಕುದು ಪ್ರಸಾದವೆಂಬರು, ಮಿಕ್ಕುದು ಪ್ರಸಾದವೆಂಬರು
ಒಕ್ಕುದು ಮಿಕ್ಕುದನೆಲ್ಲ ಬೆಕ್ಕು ಕೊಳ್ಳದೆ?
ಒಕ್ಕು ಮಿಕ್ಕು ಹೋಗುವ ಪಂಚಸಕೀಲವ ಬಲ್ಲಡೆ
ಗುಹೇಶ್ವರಲಿಂಗದಲ್ಲಿ ಆತನೆ ಪ್ರಸಾದಿ. (೨: ೧೦೨೦)

ಬೆಕ್ಕು ನಾಯಿ ಶಿವಭಕ್ತರೊಕ್ಕು ಮಿಕ್ಕುದ ಕೊಂಡಡೆ
ಸದಾಚಾರಿಯಾಗಬಲ್ಲುದೆ? ಭೃತ್ತಾಚಾರಿಯಾಗಬಲ್ಲುದೆ?
ಜಂಗಮಲಿಂಗದಲ್ಲಿ ನಂಬುಗೆಯಿಲ್ಲದೆ
ಒಕ್ಕು ಕೊಂಡ ಪ್ರಸಾದ
ಬೆಕ್ಕು ನಾಯಿ ತಿಂದಂತೆ ಕಾಣಾ ರಾಮನಾಥ (೭: ೮೨೫)

ಪ್ರಸಾದವೆಂದರೆ ಭಕ್ಷ ಭೋಜ್ಯಗಳು ಮಾತ್ರ ಎಂಬ ನಿಯಮವೇನಿಲ್ಲ. ಪ್ರಸಾದವು ನಾವು ನಿತ್ಯ ಸೇವಿಸುವ ಸಾಧಾರಣ ಆಹಾರ, ಹಾಲು, ನೀರು, ಮುಂತಾದವೂ ಆಗಿರಬಹುದು. ಸಾಧಾರಣ ವಸ್ತುಗಳೂ ಅರ್ಪಣೆಗೆ ಯೋಗ್ಯವಾದುದರಿಂದ ನಾವು ನಿತ್ಯ ಜಂಗಮ ಅಥವಾ ಗುರುಗಳನ್ನು ಕರೆಸಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ. ನಾವು ಯಾವಾಗ ಏನನ್ನಾದರೂ ಸ್ವೀಕರಿಸುತ್ತೇವೆಯೋ ಆಗಲೆಲ್ಲ ಅದನ್ನು ಲಿಂಗಕ್ಕರ್ಪಿಸಿದರೆ ಪ್ರಸಾದವಾಗುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಶರಣರು ಆಹಾರಪದಾರ್ಥಗಳನ್ನು ಸೇವಿಸುವ ಮೊದಲು ಒಂದು ಸಾರಿ ಅರ್ಪಿಸಿದರೆ ಸಾಲದು ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಪ್ರತಿ ತುತ್ತನ್ನೂ, ಪ್ರತಿ ಗುಟುಕು ನೀರನ್ನೂ ನಾವು ಕೃತಜ್ಞತೆಯಿಂದಲೇ ಸ್ವೀಕರಿಸಿದಾಗ ಮಾತ್ರ ಅದು ಪ್ರಸಾದವಾಗುತ್ತದೆ.

ಮೌನದಲುಂಬುದು ಆಚಾರವಲ್ಲ.
ಲಿಂಗಾರ್ಪಿತವ ಮಾಡಿದ ಬಳಿಕ
ತುತ್ತಿಗೊಮ್ಮೆ ಶಿವಶರಣೆನುತ್ತಿರಬೇಕು.
ಕರಣವೃತ್ತಿಗಳಡಗುವವು,
ಕೂಡಲಸಂಗನ ನೆನೆವುತ್ತ ಉಂಡಡೆ, (೧: ೭೮೭)

ಇನ್ನೂ ವಿಶಾಲವಾದ ಅರ್ಥದಲ್ಲಿ ಪ್ರಸಾದವು ಆಹಾರಪಾನೀಯವನ್ನಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ನಮ್ಮ ಇಂದ್ರಿಯ ವಿಷಯಗಳಾದ ರೂಪ, ರಸ, ಗಂಧ, ಸ್ಪರ್ಶ ಮತ್ತು ಶಬ್ದಗಳನ್ನೂ ಒಳಗೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಏಕೆಂದರೆ, ನಾವು ಕೇವಲ ಆಹಾರ ಪಾನೀಯಗಳಿಂದಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ ಜೀವಿಸುವುದು. ನಾವು ಸ್ಪರ್ಶಸುಖ, ರುಚಿಮಾಧುರ್ಯ, ಸುವಾಸನೆ, ಮುಂತಾದವುಗಳನ್ನೂ ಅನುಭವಿಸುತ್ತೇವೆ; ಅವುಗಳನ್ನು ಅನುಭವಿಸದೆ ನಾವು ಜೀವಿಸುವಂತಿಲ್ಲ. ಅಂದಮೇಲೆ, ನಾವು ಅವನ್ನೂ ಲಿಂಗಕ್ಕರ್ಪಿಸಿ, ಪ್ರಸಾದ ಮಾಡಿಕೊಂಡೇ ಅನುಭವಿಸಬೇಕು.

ಆದರೆ ಇಲ್ಲೊಂದು ಸ್ಪಷ್ಟ ವ್ಯತ್ಯಾಸವಿದೆ. ಆಹಾರ ಪದಾರ್ಥಗಳನ್ನು ಅರ್ಪಿಸಲು ಕೈ ಬೇಕು, ಅರ್ಪಣೆಯನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸಲು ಇಷ್ಟಲಿಂಗವೆಂಬ ದೃಷ್ಟ ವಸ್ತು ಬೇಕು. ಆದರೆ ರೂಪರಸಾದಿಗಳನ್ನು ಕೈಯಿಂದ ಅರ್ಪಿಸುವಂತಿಲ್ಲ. ಅವನ್ನು ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲೇ ಅರ್ಪಿಸಬೇಕು. ಅವನ್ನು ನಾವು ಆಶಿಸುವ ಮುನ್ನವೇ ಅರ್ಪಿಸಬೇಕು. ನಮ್ಮ ಅರ್ಪಣೆಯನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸಲು ಇಷ್ಟಲಿಂಗ ನಮ್ಮೆದುರಿಗೆ ಇರಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮಲ್ಲಿರುವ ಭಾವಲಿಂಗವೇ ಅವುಗಳನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸುವುದರಿಂದ ಅದಕ್ಕೇ ಇವೆಲ್ಲ ನೈವೇದ್ಯ ಎಂದು ಭಾವಿಸಿದರೆ ಸಾಕು.

ತನುಮುಟ್ಟದ ಮುನ್ನ ಲಿಂಗಾರ್ಪಿತವ ಮಾಡಬೇಕು;
ಮನಮುಟ್ಟದ ಮುನ್ನ ಲಿಂಗಾರ್ಪಿತವ ಮಾಡಬೇಕು;
ಶ್ರೋತ್ರ ನೇತ್ರ ಘ್ರಾಣ ಜಿಹ್ವೆ ಸ್ಪರುಶನ ಮುಟ್ಟದ ಮುನ್ನ
ಲಿಂಗಾರ್ಪಿತವ ಮಾಡಬೇಕು, ಕೂಡಲಚೆನ್ನ ಸಂಗನಲ್ಲಿ ಪ್ರಸಾದಿಯಾದಡೆ (೩: ೨೫೫)

ಅಂಗದ ಮೇಲಿಹ ಲಿಂಗಕ್ಕರ್ಪಿಸಿದಲ್ಲದೆ ಕೊಳಲಾಗದು,
ಅಂಗೈಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದು ಅರ್ಪಿಸಿಹೆನೆಂದಡೆ ಅರ್ಪಿತವಾಗದು.
ಇನ್ನು ಅರ್ಪಿಸುವ ಪರಿ ಎಂತೆಂದಡೆ;
ನಾಸಿಕದಲ್ಲಿ ಗಂಧ ಅರ್ಪಿತ, ಜಿಹ್ವೆಯಲ್ಲಿ ರಸ ಅರ್ಪಿತ,
ನೇತ್ರದಲ್ಲಿ ರೂಪ ಅರ್ಪಿತ, ತ್ವಕ್ಕಿನಲ್ಲಿ ಸ್ವರ್ಶನ ಅರ್ಪಿತ,
ಶ್ರೋತ್ರದಲ್ಲಿ ಶಬ್ದ ಅರ್ಪಿತ, ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ಪರಿಣಾಮ ಅರ್ಪಿತ.
ಇದನರಿದು ಭೋಗಿಸಬಲ್ಲಡೆ ಪ್ರಸಾದ.
ಈ ಕ್ರಮವನರಿಯದೆ ಕೊಂಡ ಪ್ರಸಾದವೆಲ್ಲವು ಅನರ್ಪಿತ,
ನುಂಗಿದ ಉಗುಳೆಲ್ಲವು ಕಿಲ್ಬಿಷ, ಕೂಡಲಚೆನ್ನಸಂಗಮದೇವಾ. (೩: ೮೪೬)

ಶರಣರು ಇನ್ನೂ ಒಂದು ಹೆಜ್ಜೆ ಮುಂದೆ ಹೋಗಿ, ರೂಪರಸಾದಿಗಳಷ್ಟೇ ಪ್ರಸಾದವಲ್ಲ, ಅದನ್ನು ಅರ್ಪಿಸುವ ಇಂದ್ರಿಯಕರಣಾದಿಗಳೂ ಸಹ ಪ್ರಸಾದವೇ, ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ. ರೂಪರಸಾದಿಗಳನ್ನು ಅರ್ಪಿಸುವುದೇ ಮುಖ್ಯವಲ್ಲ, ಅವುಗಳನ್ನು ಅನುಭವಿಸುವುದು ಮುಖ್ಯ. ಪ್ರಸಾದವಾದ ಅವುಗಳನ್ನು ಅನುಭವಿಸುವುದು ಇಂದ್ರಿಯ ಕರಣಾದಿಗಳಾದುದರಿಂದ, ಅವುಗಳ ಭವಿತನವೂ ಹೋಗುತ್ತದೆ.

ಸಾರಾಯ ಪದಾರ್ಥವನಾರಯ್ಯಬೇಕೆಂದು ಶರಣ ಮರ್ತ್ಯಕ್ಕೆ ಬಂದು,
ತನ್ನ ಇಪ್ಪತ್ತೈದಿಂದ್ರಿಯಂಗಳ ಭಕ್ತರ ಮಾಡಿ,
ಮೆಲ್ಲಮೆಲ್ಲನೆ ಅವರ ಪೂರ್ವಾಶ್ರಯವ ಕಳೆದು
ಕಲ್ಪಿತವಿಲ್ಲದೆ ಅರ್ಪಿತವ ಮಾಡಲು,
ಇಂದ್ರಿಯಂಗಳು ತಮ್ಮ ತಮ್ಮ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಗ್ರಹಿಸಲಮ್ಮದೆ
ಕೂಡಲಚೆನ್ನಸಂಗಂಗೆ ಬೇಕೆಂದು ಹಿಡಿದು ಕೊಂಡೈದವೆ! (೩: ೨೬೮)

ಎನ್ನ ಕರಸ್ಥಲದಲ್ಲಿಯ ಲಿಂಗಕ್ಕೆ ಬಂದ
ಪದಾರ್ಥಂಗಳವರ್ಪಿಸುವೆನೆ? ಅರ್ಪಿಸಲಮ್ಮೆ.
ಅದೇನು ಕಾರಣವೆಂದಡೆ:
ಎನ್ನ ಕಂಗಳು ಮುಟ್ಟಿದವಾಗಿ,
ಎನ್ನ ನಾಸಿಕ ವಾಸಿಸಿತ್ತಾಗಿ,
ಎನ್ನ ಜಿಹ್ವೆ ರುಚಿಸಿತ್ತಾಗಿ,
ಇಂತಪ್ಪ ಎನ್ನ ಅಂಜಿಕೆಯ ನಿಮ್ಮ ಶರಣರು ಬಿಡಿಸಿದರಾಗಿ,
ಅದೆಂತೆಂದಡೆ:
ಎನ್ನ ಶ್ರೋತ್ರದಲ್ಲಿ ನಿಮ್ಮ ಸಾಹಿತ್ಯವ ಮಾಡಿದರಾಗಿ,
ಎನ್ನ ನೇತ್ರದಲ್ಲಿ ನಿಮ್ಮ ಸಾಹಿತ್ಯವ ಮಾಡಿದರಾಗಿ,
ಎನ್ನ ತಕ್ಕಿನಲ್ಲಿ ನಿಮ್ಮ ಸಾಹಿತ್ಯವ ಮಾಡಿದರಾಗಿ,
ಎನ್ನ ಜಿಹ್ವೆಯಲ್ಲಿ ನಿಮ್ಮ ಸಾಹಿತ್ಯವ ಮಾಡಿದರಾಗಿ,
ಎನ್ನ ನಾಸಿಕದಲ್ಲಿ ನಿಮ್ಮ ಸಾಹಿತ್ಯವ ಮಾಡಿದರಾಗಿ,
ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಅರ್ಪಿತಂಗಳಾಗುತ್ತಿರ್ದವಾಗಿ, ಇನ್ನಂಜೆ ಅಂಜೆ
ಉರಿಲಿಂಗಪೆದ್ದಿಪ್ರಿಯ ವಿಶ್ವೇಶ್ವರ. (೬: ೧೩೩೦)

ಹೀಗೆ ಮಾಡುವುದರಿಂದ ನಮ್ಮ ಅರ್ಪಣಾಭಾವದಲ್ಲೇ ಒಂದು ಮಹತ್ವದ ಬದಲಾವಣೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ನಾವು ಲಿಂಗಕ್ಕೆ ಅರ್ಪಿಸುವಾಗ ಆದಷ್ಟೂ ಶುದ್ಧವಾದುದನ್ನೇ ಅರ್ಪಿಸಲು ಇಷ್ಟಪಡುತ್ತೇವೆ. ಆದರೆ ನಮ್ಮ ಅನುಭವಕ್ಕೆ ಬರುವ ವಸ್ತುಗಳೆಲ್ಲ ಒಳ್ಳೆಯದೇ ಆಗಿರಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಒಂದು ವೇಳೆ, ಪ್ರಪಂಚವನ್ನು ನೋಡುವ ನಮ್ಮ ಧೋರಣೆಯಲ್ಲೇ ಪರಿವರ್ತನೆಯಾದರೆ ಆಗ ನಾವು ಏನನ್ನು ಬೇಕಾದರೂ ನಿರ್ಭೀತಿಯಿಂದ ಅರ್ಪಿಸಬಹುದು, ಪ್ರಸಾದವನ್ನಾಗಿ ಸ್ವೀಕರಿಸಬಹುದು.

ಕಣ್ಣ ಕಪ್ಪರದ ಕಾಳಿಕೆಯ ಕಳೆದು,
ತನ್ನ ಲಿಂಗಕ್ಕೆ ಕೊಡಬಲ್ಲನಾಗಿ ಲಿಂಗಪ್ರಸಾದಿ.
ನಾಸಿಕ ಕಪ್ಪರದ ಅವಗಂಧವ ಕಳೆದು,
ಲಿಂಗಕ್ಕೆ ಕೊಡಬಲ್ಲನಾಗಿ ಲಿಂಗಪ್ರಸಾದಿ.
ಜಿಹ್ವೆ ಕಪ್ಪರದ ಅವರುಚಿಯ ಕಳೆದು,
ಲಿಂಗಕ್ಕೆ ಕೊಡಬಲ್ಲನಾಗಿ ಲಿಂಗ ಪ್ರಸಾದಿ.
ಸ್ಪರ್ಶ ಕಪ್ಪರದಲ್ಲಿ ಸೊಪ್ಪಡಗಿದಂತೆ
ಯೋಗದ ಪೂರ್ವಾಶ್ರಯವ ಕಳೆದು,
ತನ್ನ ಲಿಂಗಕ್ಕೆ ಕೊಡಬಲ್ಲನಾಗಿ ಲಿಂಗಪ್ರಸಾದಿ.
ಶ್ರೋತ್ರ ಕಪ್ಪರದ ಸದೆಸೊಪ್ಪ ಕಳೆದು,
ತನ್ನ ಲಿಂಗಕ್ಕೆ ಕೊಡಬಲ್ಲನಾಗಿ ಲಿಂಗಪ್ರಸಾದಿ.
ಇದು ಕಾರಣ ಕೂಡಲಚೆನ್ನಸಂಗಯ್ಯಾ,
ನಿಮ್ಮ ಪ್ರಸಾದಿಗೆ ನಮೋಯೆಂಬೆನು. (೩: ೩೦೩)

ಹೀಗೆ ಅರ್ಪಿಸುವ ಭಕ್ತನಿಗೆ ಅರ್ಪಣಯೋಗ್ಯವಾದ, ಅರ್ಪಣಯೋಗ್ಯವಲ್ಲದ ವಸ್ತುಗಳ ವ್ಯತ್ಯಾಸವೇ ಇಲ್ಲವಾಗುತ್ತದೆ.

ಲಿಂಗಾರ್ಚನೆಯ ಮಾಡಿ ಲಿಂಗಕ್ಕರ್ಪಿಸಿದ ಪ್ರಸಾದವನಲ್ಲದೆ
ಭೋಗಿಸೆನೆಂಬ ಪ್ರಸಾದಿಭಕ್ತನು, ಅನರ್ಪಿತವ ನೆನೆವ ಪರಿಯೆಂತೊ?
ಅನರ್ಪಿತವ ನೋಡುವ ಪರಿಯೆಂತೊ? ಅನರ್ಪಿತವ ಕೇಳುವ ಪರಿಯೆಂತೊ?
ಅನರ್ಪಿತವ ವಾಸಿಸುವ ಪರಿಯೆಂತೊ? ಅನರ್ಪಿತವ ಮುಟ್ಟುವ ಪರಿಯೆಂತೊ?
ಅನರ್ಪಿತವ ರುಚಿಸುವ ಪರಿಯೆಂತೊ?
ಅನರ್ಪಿತವ ಸುಖ-ದುಃಖಂಗಳನನುಭವಿಸುವ ಪರಿಯೆಂತೊ?
ಈ ವರ್ಮಕುಳವಾರಿಗೆಯೂ ಅರಿಯಬಾರದು,
ಕೂಡಲಚೆನ್ನ ಸಂಗಮದೇವರರಿದಡರಿವುದು,
ಮರೆದಡೆ ಮರೆವುದು. (೩: ೩೦೦)

ಉದಯಮುಖದಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿದ ಬಿಸಿಲ ಲಿಂಗಾರ್ಪಿತವ ಮಾಡಬೇಕು.
ಅಸ್ತಮಾನ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿದ ನೆಳಲ ಲಿಂಗಾರ್ಪಿತವ ಮಾಡಬೇಕು.
ಅಧ ಊರ್ಧ್ವ ಮಧ್ಯವನ್ನು ಲಿಂಗಾರ್ಪಿತವ ಮಾಡಬೇಕು.
ಅಂಬರಮುಖದಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿದ ನಿರ್ಮಳೋದಕವನು ಲಿಂಗಾರ್ಪಿತವ ಮಾಡಬೇಕು.
ಬಯಲಮುಖದಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿದ ವಾಯುವನು ಲಿಂಗಾರ್ಪಿತವ ಮಾಡಬೇಕು.
ಆವ ಪದಾರ್ಥವಾದರೇನು ಲಿಂಗಾರ್ಪಿತವ ಮಾಡಬೇಕು.
ಕೂಡಲಚೆನ್ನಸಂಗಯ್ಯಾ
ಲಿಂಗಾರ್ಪಿತವಲ್ಲದೆ ಕೊಂಡರೆ ಕಿಲ್ಬಿಷವೆಂಬುದು. (೩: ೨೮೯)

ಪ್ರಸಾದದ ಅತ್ಯಂತ ಮಹತ್ವದ ಅರ್ಥವೆಂದರೆ, ಪ್ರಸಾದಿಯು ತನ್ನನ್ನು ತಾನೇ ಅರ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು. ಆಗ ಅವನೇ ಪ್ರಸಾದ, ಅವನೇ ಪ್ರಸಾದಿ.

ತನು ನಿಮ್ಮದೆಂದ ಬಳಿಕ ಎನಗೆ ಬೇರೆ ತನುವಿಲ್ಲ,
ಮನ ನಿಮ್ಮದೆಂದ ಬಳಿಕ ಎನಗೆ ಬೇರೆ ಮನವಿಲ್ಲ,
ಧನ ನಿಮ್ಮದೆಂದ ಬಳಿಕ ಎನಗೆ ಬೇರೆ ಧನವಿಲ್ಲ,
ಇಂತೀ ತ್ರಿವಿಧವು ನಿಮ್ಮದೆಂದರಿದ ಬಳಿಕ
ಎನಗೆ ಬೇರೆ ವಿಚಾರವುಂಟೆ, ಕೂಡಲಸಂಗಮದೇವಾ? (೧: ೮೨೯)

ತನು ಮನ ಪ್ರಾಣವ ಲಿಂಗಕ್ಕರ್ಪಿಸಿ ತಾನೆ
ಲಿಂಗದೊಳಗಡಗಿದ ಪ್ರಸಾದಿ.
ಪ್ರಸಾದಿಯೊಳಗೆ ಲಿಂಗವಡಗಿ, ಪ್ರಸಾದವೇ ತಾನಾದ ಪ್ರಸಾದಿಗೆ
ಪರಮಪ್ರಸಾದಿಯೆಂಬುದು ಕರತಳಾವಳಕದಂತೆ
ತೋರುತ್ತಿಹುದಾಗಿ
ಶಿವ ಶಿವಾ, ಪ್ರಸಾದಿಯ ಘನವನೇನೆಂದುಪಮಿಸಬಹುದು?
ನಿಜಗುರು ಸ್ವತಂತ್ರಸಿದ್ಧಲಿಂಗೇಶ್ವರಾ, ನೀನೆ ಬಲ್ಲೆ, ನಾನರಿಯೆನು. (೧೧: ೧೧೬೦)

ಹೀಗೆ ತನ್ನ ದೇಹಾದಿಗಳನ್ನೇ ಅರ್ಪಿಸಿ ಎಲ್ಲ ಸ್ವಾರ್ಥವನ್ನೂ ಕಳೆದುಕೊಂಡ ಸಾಧಕನಿಗೆ ಕರ್ಮಬಂಧನವಿಲ್ಲ; ಅವಿದ್ಯೆಯ ಸೋಂಕಿಲ್ಲ; ಪುನರ್ಜನ್ಮದ ಭಯವಿಲ್ಲ.

ಕಬ್ಬುನದ ಗುಂಡಿಗೆಯಲ್ಲಿ ರಸದ ಭಂಡವ ತುಂಬಿ,
ಹೊನ್ನ ಮಾಡ ಬಲ್ಲಡೆ ಅದು ಪರುಷ ಕಾಣಿರಣ್ಣಾ.
ಲಿಂಗ ಬಂದು ಉಂಬಡೆ ಪ್ರಸಾದಕಾಯವಪ್ಪಡೆ,
ಅಂದಂದಿಗೆ ಭವಕರ್ಮ ಮುಟ್ಟಲಮ್ಮದು ಕಾಣಿರೆ.
ಆದಿಯ ಪ್ರಸಾದಕ್ಕೆ ಬಾಧೆಯಿಲ್ಲ ಕಾಣಿರೆ,
ಶಶಿಯಲ್ಲಿ ಕರಗದು, ಬಿಸಿಲಲ್ಲಿ ಕೊರಗದು,
ರಸವುಂಡ ಹೊನ್ನು - ಗುಹೇಶ್ವರಾ ನಿಮ್ಮ ಶರಣ! (೨: ೯೩)

ಪ್ರಸಾದಿಯು ಮೊದಲಿಗೆ ಇಂದ್ರಿಯ ಗೋಚರ ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ರಕ್ತಮಾಂಸಗಳಿಂದಾದ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಇಷ್ಟಲಿಂಗಕ್ಕೆ ನೈವೇದ್ಯ ಮಾಡುತ್ತಾನೆ. ಆಮೇಲೆ ಜಗತ್ತೆಲ್ಲಾ ಶಿವನ ಪ್ರಸಾದ, ನಾನೇ ಪ್ರಸಾದಿ ಎಂಬ ವಿಶಾಲ ದೃಷ್ಟಿಯನ್ನು ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಅವನು ರೂಪರಸಾದಿಗಳನ್ನಾಗಲಿ ತನ್ನ ಕರಣಾದಿಗಳನ್ನಾಗಲಿ ಪ್ರಾಣಲಿಂಗಕ್ಕೆ ಅರ್ಪಿಸುವಾಗ 'ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ' ಹಸ್ತಗಳನ್ನು ಬಳಸುತ್ತಾನೆ.